معمولا پدر و مادرها عادت دارند که فرزندشان را بخاطر نقص های احساسی سرزنش کنند. ولی وقتی درمورد همدلی صحبت می کنیم، خود والدین تا حدی مسئول هستند. دانشمندان همدلی 46861 نفر را بررسی کردند و به آنالیز DNA آن ها با استفاده از تست های ژنتیکی انجام شده در شرکت 23andme پرداختند. آن ها به این نتیجه رسیدند که ژنتیک هر فرد، میزان بخش توجهی از اینکه هر یک از ما چه دریافتی از احساسات افراد دیگر داریم را توضیح می دهد. این تحقیقات نشان می دهد که توانایی خواندن و درک احساسات دیگران به سادگی با نگاه کردن به چشمان آن ها تحت تاثیر ژن ها صورت می گیرد.
در تعریف همدلی، دو بخش وجود دارد:
توانایی در شناخت فکر و احساس فرد دیگر و توانایی در پاسخ احساسی مناسب به تفکرات و احساسات دیگری. بخش اول را همدلی شناختی و بخش دوم را همدلی عاطفی می گویند.
در گذشته که به سنجش هوش هیجانی یا عاطفی – EQ – افراد می پرداختند، دو بخش همدلی را ارزیابی می کردند.
مطالعات بر روی ساختار ژنتیکی همدلی
در ژورنال روانشناسی مولکولی، مطالعه ای که توسط تیم دانشمندان مرکز تحقیقات اوتیسم دانشگاه کمبریج انگلستان با همکاری 23andme برپایه ی همدلی شناختی انجام شد؛ به چاپ رسیده است. در این مطالعه، شواهدی یافتند که نشان می دهد خواندن، درک و پاسخ به احساسات دیگران – که در برخوردهای اجتماعی حائزاهمیت است – بی شک به ساختار ژنتیک هر فرد مربوط است.
مطالعات در گذشته نشان می دهد که زنان در درک عواطف از مردان ماهرتر هستند. در واقع در ژن های مردان و زنان تفاوتی که به بروز متفاوت صفت همدلی منجر شود؛ وجود ندارد. این تفاوت جنسیتی در بروز این ویژگی به دلایل بیولوژیکی غیر ژنتیکی است؛ مانند ترشح هورمون ها و شرایط اجتماعی متفاوت مردان و زنان. محققین همچنین دریافتند که شاخص بالای همدلی با ریسک ابتلا به اختلال بی اشتهایی عصبی – آنورکسیا – ؛ به ویژه در دوران مدرسه، و نیز بازبودن به تجربیات جدید ارتباط مستقیم دارد.
این تحقیقات، با هدف مطالعات بر روی اوتیسم و ارتباط آن با همدلی ادامه دارد، بخصوص در زمینه ی ژنتیکی همدلی شناختی یا قدرت درک احساسات دیگران.
همدلی، ژنتیک و اوتیسم
با شناخت ژن های همدلی قدم بسیار بزرگی در نوروساینس اجتماعی برداشته شده و یک قطعه به پازل همدلی شناختی اضافه کرده است.
دکتر واریر دانشمند ژنتیکی، سرپرست ژنتیک و ارتباط همدلی و اوتیسم دانشگاه کمبریج
دکتر واریر، مطالعات پسادکترای خود را در رابطه با ژنتیک همدلی و اوتیسم زیر نظر مدیر مرکز تحقیقات اوتیسم در دانشگاه کمریج، پروفسور سیمون بارون کوهن و نیز با کمک پروفسور توماس بورگرون از دانشگاه دیدروت پاریس و انستیتو پاستور انجام می دهد.
ژنتیکت تو رو تعریف میکنه!
با آزمایش استعدادیایی ژنتیکی ویژگی های ذاتیت رو بشناس و برای تقویت نقاط قوت و ضعفت راهکار دریافت کن! اینطوری میتونی بهترین خودت باشی!
محققین در پروژه ی مطالعاتی ژنوم گسترده – Genome-wide association – با بررسی مارکرهای مختلفی بر روی DNA افراد بسیاری – 10 میلیون واریانت ژنتیکی در این مقاله ذکر شده است – ژنتیکی بودن ویژگی همدلی را تایید کرده اند. این مقاله که در Translational Psychiatry به چاپ رسیده است، در راستای مطالعه ی پیشین بر روی صفت همدلی دوقلو ها بوده است. وقتی که فرد بالغی تظاهر به آشفتگی و ناراحتی می کرد، دوقلوهای همسان واکنش مشابهی نشان می دادند تا دوقلوهای غیرهمسان. این هم سندی دیگر برای تاثیر ژن ها بر سطح همدلی افراد است.
این مطالعات اخیر دریچه های جدیدی را به روی علم ژنتیک و نفوذ ژن ها در رفتارهای انسان باز کرده است.
دکتر دیوید هیندز
پروفسور بورگرون می گوید که البته نباید فراموش کرد که زودرس بودن نوزاد و نیز تربیت بعد از تولد در میزان همدلی نقش بسزایی دارند.
این واقعیت که ژن های ما نقش مهمی در اینکه ما چقدر احساس همدلی می کنیم بازی می کنند، بدین معنا نیست که همدلی کردن در اختیار ما نیست. تنها بخشی از ژنتیک ما در صفت همدلی دخیل است و فاکتورهای غیرژنتیکی محیطی و فرهنگی هم وجود دارند که تاثیر آن ها بر اینکه ما چگونه سایرین را درک می کنیم و به آن ها واکنش نشان می دهیم، قابل ملاحظه است.
